dieta kopenhaska działa tylko wtedy, gdy jest przeprowadzana ściśle wg planu. Jeśli podczas kuracji wypijesz lampkę wina, zjesz batonik albo kawałek bułki kurację uważa się z od razu za niebyłą. Bardzo ważne:
Nie wolno jej stosować dłużej niż 13 dni i nie częściej niż raz na dwa lata, bo może doprowadzić do osłabienia organizmu, niedoborów witamin i minerałów. pomóc Ci może picie co najmniej 2 litrów wody mineralnej dziennie.
ronmeni uważajcie, triatlon może być śmiertelnie niebezpieczny. Uczestnicy zawodów pływanie-rower-bieg dwa razy bardziej ryzykują życie niż maratończycy.
Najbardziej ryzykowne jest pływanie, tak twierdzi Kevin Harris z Minneapolis Heart Institute. Generalnie, poziom nagłych zgonów wynosił 15 na milion uczestników zawodów. Jest to dość duża liczba w stosunku do kondycji i zdrowia ironmenów. Dla porównania, podczas biegu w maratonie śmiertelność wynosi osiem osób na milion.
Pływanie jest najbardziej niebezpiecznym elementem triatlonu
Podczas badania Harris wraz z kolegami obserwowali 2846 zawodów odbywających się w USA w ciągu 33 miesięcy od stycznia 2006 do września 2008. Oznacza to, że przyglądnęli się 922810 uczestnikom z czego 60 procent stanowili mężczyźni.
Jak się okazało podczas tych zawodów miało miejsce 14 zgonów, a 13 z nich właśnie podczas pływania. Śmierć dotyczyła osób pomiędzy 28 a 55 rokiem życia, w tym 11 mężczyzn. Badania wykazały, że zgony podczas pływania były powodowane ukrytą wadą serca, było tylko jedno utopienie oraz problemy z tętnem.
Co powinni robi triatloniści?
Pić ogrom płynów jeśli czują się spragnieni, upewnić się że organizator zapewnia wystarczającą ilość ochrony i personelu medycznego, odpowiednio się ubrać i trenować, trenować, trenować.
szybkie odchudzanie powoduje, że organizm dostaje szoku. Zmiany zachodzą za szybko i mogą spowodować rozregulowanie gospodarki hormonalnej. Skutki tego mogą być odczuwalne przez długie lata. Czy warto się bawić w poszukiwanie szybkich sposobów na odchudzanie? Lepiej zacząć działać. Co już teraz mogę zrobić aby poprawić swoje ciało. Nie jutro, nie za tydzień, ale już teraz. Możesz zacząć od porannego spaceru zanim zaczniesz sięgać po fatburnery czy adipex. Takie specyfiki powinny być skonsultowane z dietetykiem lub doświadczonym lekarzem. Po szybkim odchudzaniu organizm dostaje sygnał, że musi nadrobić czas niedosytu. W ten sposób możesz wrócić do wagi wyjściowej szybciej niż myślałeś. Nie masz za dużo czasu na ćwiczenia i pilnowanie diety? Możesz spróbować spalacze tluszczu typu Thermacuts. Specyfik ten zamienia tkankę tłuszczową w naturalne paliwo dzięki czemu Twój tłuszcz będzie się spalał nawet podczas siedzącej pracy. Najlepsze efekty daje jednak w połączeniu z ćwiczeniami i niewielką zmianą nawyków żywieniowych
Lęk jest silną reakcją emocjonalną na niebezpieczeństwo rzeczywiste lub wyimaginowane, fobia natomiast to po prostu pochodzące z greckiego określenie lęku. Obecnie terminu „fobia” używa się w odniesieniu do utrzymującego się uczucia lęku, które nie ma racjonalnej przyczyny lub jest nieproporcjonalnie silne w stosunku do przyczyny. Osoby z fobią zdają sobie sprawę z faktu, że ich lęk jest nadmierny i ogranicza ich życie, lecz nie potrafią go opanować. Często, zatem za wszelką cenę starają się unikać sytuacji wywołujących lęk. Obecnie jest to najczęściej spotykane schorzenie dotyczące psychiki człowieka.
W zależności od różnych kryteriów psychiatrzy dzielą fobie na różne grupy:
Fobie specyficzne
Lęk związany jest z konkretnymi przedmiotami, sytuacjami czy wydarzeniami. Typowymi przykładami są: strach przed zwierzętami, owadami, ciemnością, zarazkami, burzą, wysokością, chorobą czy śmiercią. Tego typu tobie pojawiają się częściej u kobiet.
Fobie specyficzne często biorą początek w dzieciństwie. Większość z nich ustępuje w okresie dojrzewania, niektóre jednak pozostają na całe życie. Pewne sytuacje powodujące fobie są łatwe do uniknięcia, inne natomiast, takie jak strach przed podróżami lotniczymi (aerofobia) lub przed zamkniętym pomieszczeniem (klaustrofobia), mogą w sposób istotny wpływać na życie prywatne i zawodowe.
Fobie społeczne
Nieodparte pragnienie unikania sytuacji, w których dochodzi do konfrontacji z innymi ludźmi. Osoby z tym schorzeniem boją się, że w obecności innych będą zażenowane lub zostaną upokorzone. Przykładem mogą być osoby bojące się udziału w towarzyskiej rozmowie, jedzenia w obecności innych, kontaktu z osobami płci przeciwnej. Najczęściej fobie społeczne rozpoczynają się w okresie dojrzewania i mogą trwać całe życie. Występują one równie często u kobiet i u mężczyzn.
Agorafobia
Silne uczucie lęku przed samotnością lub pułapką, jaką można spotkać w miejscu publicznym (słowo to pochodzi od greckiego określenia lęku placu targowego), jest fobią najbardziej wpływającą na życie pacjenta. U niektórych powoduje, że stają się więźniami własnego mieszkania. Częściej występuje u kobiet.
Wiele osób dotkniętych agorafobia doświadcza także napadów strachu – okresów, w których uczucie bardzo silnego lęku połączone jest z bólem w klatce piersiowej, przyspieszeniem czynności serca, silnymi potami, trudnościami w oddychaniu i innymi objawami, które mogą być niesłusznie traktowane jako zawal serca.
Badania diagnostyczne
Najbardziej istotnym kryterium diagnostycznym jest fakt, że dana osoba odczuwa ciągły lęk w sytuacjach wywołujących zazwyczaj niewielki niepokój. Lekarz lub psychoterapeuta może stosunkowo łatwo ustalić rozpoznanie konkretnej fobii, prosząc pacjenta o szczegółowe opisanie jego przeżyć (i lęków). Nawet, jeżeli chory zdaje sobie sprawę z nierealności własnych lęków i zgłasza się do lekarza, robi wszystko, aby uniknąć sytuacji wywołujących lęk.
Niektóre osoby próbują zwalczyć swoje fobie metodą określaną jako działanie „przeciw fobii”. Celowo i często same stwarzają sytuacje wywołujące lęk, np. osoby z lękiem wysokości wykonują skoki spadochronowe lub wspinają się na skały, a jedynie wyjątkowo proszą o pomoc lekarza.
Cierpiący na fobie społeczne często za wszelką cenę starają się ukryć własny lęk. Prowadzi to do samotności, co niekiedy zmusza ich do zgłoszenia się do lekarza. Rodzina i przyjaciele powinni podejrzewać fobie społeczne u bliskich, jeżeli stale stara¬ją się oni znaleźć wytłumaczenie, by nie brać udziału w życiu towarzyskim. Przykładem są osoby, które boją się jeść w obecności innych, Jeżeli zostaną zaproszone na posiłek, zawsze znajdują wytłumaczenie, aby I z zaproszenia nie skorzystać – raz jest to ból i żołądka, innym razem brak apetytu. W rzeczywistości jednak boją się, że mogą poplamić obrus lub niewłaściwie się zachować. Lęk może nawet doprowadzić do błędnego koła: nerwowość sprawi, że istotnie poplamią obrus, a to z kolei nasili lęk.
Jeżeli lekarz bądź członek rodziny podejrzewa agorafobię, dokładna analiza postępowania chorego pozwoli dostrzec typowe zachowania prowadzące do stopniowego ograniczania aktywności. W końcu unikanie pewnych sytuacji staje się głównym celem pacjenta. W skrajnych przypadkach osoba cierpiąca na agorafobię jest w stanie opuścić dom jedynie w towarzystwie rodziny lub przyjaciół. Ale nawet wtedy stale szuka dróg ewentualnej ucieczki. Może też nagle zadecydować o powrocie do domu, szczególnie, jeżeli wystąpi napad strachu. Niektórzy pacjenci z ciężką agorafobia pozostają cały czas w jednym pokoju.
Leczenie
Farmakoterapia Większość cierpiących na fobie nie wymaga leczenia. Wyjątek stanowią osoby dotknięte ciężką agorafobia połączoną z napadami strachu – ci chorzy wymagają niekiedy leczenia farmakologicznego. Stosuje się wówczas leki przeciwdepresyjne, zwłaszcza inhibitory MAO, takie jak fenelzyna, izokarboksazyd, lub trójpierścieniowe le¬ki przeciwdepresyjne, takie jak imipramina, dezypramina. Niekiedy zaleca się betadrenolityki – najczęściej propranolol, oraz leki przedwiekowe, takie jak alprazolam. Psychoterapia W większości przypadków różne rodzaje psychoterapii pomagają zmniejszyć uczucie lęku. Także w ciężkich przypadkach, w których konieczna jest farmakoterapia, psychoterapia ma podstawowe znaczenie dla procesu leczenia, ponieważ jest w stanie oddziaływać na przyczynę choroby. Rodzaj psychoterapii zależy od rodzaju fobii. Indywidualne seanse terapii poznawczej są często pomocne w leczeniu agorafobii. W większości przypadków skuteczna bywa też terapia grupowa.
Inne metody leczenia
Terapie alternatywne w istotny sposób pomagają chorym pozbyć się uczucia lęku. Koncentrują się one zwykle na uczeniu radzenia sobie ze stresem oraz na nauce technik relaksacyjnych.
Ziołolecznictwo
Obok psychoterapii może być prowadzona równolegle terapia ziołami. Do surowców pojawiających się najczęściej w stosowanych tu mieszankach należą m.in.: korzeń kozika, liść melisy, szyszki chmielu. Pomocne są często złożone preparaty ziołowe medycyny tybetańskiej w tym np. Bimala, Agar 35, Sem’ Dhe, Sogzin 11.
Homeopatia
Lekarz homeópata, stosownie do współistniejących objawów i okoliczności nasilających lęk, zalecić może jeden z wielu stosowanych preparatów, m.in.: Ignatia D12, Arsenicum album D12, Argentum niuicum D12. Zmiana wzorców zachowań Jest stosowana zarówno przez psychiatrów, jak i osoby zajmujące się leczeniem metodami alternatywnymi. Poprzez proces określany jako desensytyzacja, „oswojenie się, odczulanie”, pacjent uczy się stopniowo przezwyciężać własny strach. Przykładem takiej terapii może być zalecanie choremu z ciężką agorafobia, by na początek otwierał drzwi wejściowe i stał w nich chociażby przez kilka minut. Wtedy udaje mu się to wykonać bez uczucia lęku, proponuje się krótki spacer po ulicy. Ostatecznie pacjent dochodzi do tego, że bez uczucia lęku przebywa na otwartej przestrzeni. Podobne techniki stosuje się także w leczeniu innych rodzajów fobii.
Biofeedback
Wykwalifikowany terapeuta potrafi nauczyć pacjenta kontrolowania takich reakcji organizmu pojawiających się w momentach silnego lęku. Jak przyspieszenie czynności serca czy podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi.
Hipnoza
Jest ona szczególnie skuteczna w leczeniu fobii swoistych, takich jak lęk wysokości. W czasie seansu hipnotycznego pacjent jest uczony, jak sobie radzić w przypadku wystąpienia lęku. Na przykład osoba z lękiem przed podróżami lotniczymi powinna wyobrażać sobie, że siedzi w fotelu pilota i w pełni kontroluje przebieg lotu. Niekiedy jest także uczona techniki auto-hipnozy, którą może stosować w sytuacji wywołującej lęk.
Medytacja i wizualizacja
Metody te umożliwiają pacjentom stawanie się obserwatorami, a nie ofiarami własnych fobii. Uczy się ich, jak stawiać czoło fobiom, a nie unikać sytuacji wywołujących lęk. Ćwiczenia polegające na powolnym oddychaniu podczas medytacji czy wizualizacji odgrywają bardzo istotną rolę.
Samoleczenie
Niektóre z opisanych powyżej technik wymagają początkowo pomocy terapeuty, z czasem jednak mogą być stosowane samodzielnie przez pacjenta. Często dzielenie się swoimi lękami z rodziną i otoczeniem może w istotny sposób pomóc przezwyciężyć problemy. Skuteczne mogą być również następujące techniki:
Ćwiczenia oddechowe: skoncentrowanie się na powolnym, głębokim oddychaniu z wykonywaniem wdechu przez nos, a wydechu ustami skutecznie zapobiega napadom lęku oraz hiperwentylacji. Metoda ta daje najlepsze wyniki, kiedy stanowi część wykonywanego codziennie 10-minutowego programu ćwiczeń mających na celu redukcję stresu.
„Samoodczulanie”
Osoba, która boi się kotów, powinna zacząć poznawać te zwierzęta, jeżeli członkowie rodziny chcą mieć kota w domu. Początkowo może oglądać książki o kotach, następnie iść do ogrodu zoologicznego, aby obejrzeć lwy i inne duże koty. Kolejnym etapem jest przyglądanie się znajomemu, który głaszcze swojego kota, słuchanie mruczenia oraz wyobrażanie sobie zabawy z kotem, Jeżeli w końcu bez lęku można myśleć o przebywaniu z kotem, należy spróbować pobawić się ze zwierzęciem należącym do kogoś innego. Stosując tę metodę, udaje się opanować lęk przed kotami.
Inne przyczyny leku
Uczucie lęku, niekiedy o dużym nasileniu, może pojawić się po wypiciu alkoholu, zażyciu kokainy lub środków halucynogennych. Jest ono także spotykane w takich chorobach psychicznych, jak schizofrenia, depresja czy zespół stresu pourazowego występujący jako reakcja na tragiczne wydarzenia lub wypadki. W wyjątkowych przypadkach stany lękowe mogą być wczesnym objawem guza mózgu albo skutkiem działania LSD lub innych substancji toksycznych.
1. Scyzoryk (pomaga kształtować tylnie i przednie mięśnie ud i pośladków).
2. Ułóż się na plecach, łydki umieść na piłce a ręce pozostaw luźno położone wzdłuż tułowia. Biodra unieś nad powierzchnię aby tworzyły linię prostą z nogami. Pozostań w takiej pozycji i oderwij prawą nogę od piłki unosząc do góry, zaś lewą nogę ugnij i przyciągaj powoli piłkę do siebie. Zatrzymaj ją dopiero w momencie, gdy tylko palce pozostaną na piłce, a prawa noga znajdzie się pod kątem 45 stopni w stosunku do podłoża. Ćwiczenie powtórz dziesięciokrotnie a następnie to samo z drugą nogą.
4. Skręty tułowia w klęku (pomagają wzmocnić brzuch, mięśnie pleców i barków).
5. Klęknij na ziemi naprzeciwko piłki, a ręce połóż na jej nawierzchni. Rozsuń łydki, wyprostuj kręgosłup i łokcie, głowę trzymaj w linii prostej. Następnie wykonaj skręt tułowia w prawo przy jednoczesnym zwróceniu lewej ręki w tym samym kierunku. Ćwiczenie powtórz w drugą stronę i tak dziesięć razy.
6. Łuk (ćwiczenie to pomaga rozciągnąć mięśnie tułowia i barków).
7. Usiądź na piłce, a stopy unieś nad powierzchnię tak aby biodra znalazły się przed nią. Rozstaw stopy, ramiona przenieś w bok i ugnij łokcie. Wykonując wdech napnij brzuch i wyprostuj nogi. Ręce umieść równolegle do podłogi. Wydychając powietrze powróć do początkowej pozycji. Ćwiczenie powtarzaj dziesięciokrotnie.
8. Unoszenie tułowia na piłce (pomaga w rozciąganiu mięśni tułowia). Ułóż się na lewym boku na piłce, następnie wyprostuj prawą nogę a lewe podudzie oprzyj o podłoże. Ręce wyciągnij w linii prostej przedłużając ciało, a dłonie skieruj do siebie. Podczas wdechu napnij mięśnie brzucha, a wydychając powietrze unieść ręce i tułów. Kończąc ćwiczenie powróć do pozycji wyjściowej i powtarzaj go dziesięciokrotnie, a po zakończeniu przenieś się na drugą stronę.
Trenerzy sportowi uważają, iż utrzymanie odpowiedniej sylwetki nie jest aż tak ważnym elementem, jednak należy o tym pamiętać szczególnie osoby dłużej uprawiające jogging. Nie zaprzątaj sobie na razie tym głowy z czasem postawa sama się ukształtuje. Jednak jeśli od początku chcesz wyglądać profesjonalnie oto kilka wskazówek:
Głowa – trzymaj ją prosto ze wzrokiem skierowanym na punkt oddalony od ciebie w linii prostej. Staraj się nie rozglądać zbytnio i biec po prostej.
Ręce – zegnij je tak aby tworzyły kąt prosty z przedramieniem, a dłonie zaciśnij na wysokości brzucha. Pamiętaj, że to nogi kontrolują pracę rąk a nie odwrotnie.
Tułów – podczas biegania zachowaj prostą sylwetkę, nie pochylaj się nawet wtedy, gdy wbiegasz na wzniesienie.
Stopy – zazwyczaj ludzie stawiając kroki początkowo lądują na przedniej części, a dopiero później dotykają piętą, zaś palce służą do odbicia. Ty rób to tak jak ci wygodnie i najbardziej naturalnie dla ciebie.
Ćwiczenia 